Tideland (Kraina Traw) - książka vs. film

Nightlull

Jeden z ważniejszych filmów Jodelle oparty jest na powieści Mitcha Cullina o tym samym tytule. Kiedy kilka lat temu po raz pierwszy zobaczyła trailer do filmu spodziewałam się "magicznej", fascynującej historii o naturze człowieka itp toteż czekałam na film z niecierpliwością - również dlatego, że zagrała w nim Jodelle, którą już wtedy lubiłam. Zanim jednak obejrzałam film natknęłam się przypadkiem w Tesco8) na książkowy oryginał (o którym istnieniu nie miałam pojęcia) Kupiłam powieść czym prędzej i z wypiekami na twarzy zabrałam się do czytania. Kiedy skończyłam byłam jednak rozczarowana - czytało się co prawda ciekawie ale ogółem było to trochę wstrząsające i kłopotliwe przeżycie o którym jednak szybko zapomniałam. Kiedy w końcu zobaczyłam film odkryłam, że tę samą historię można opowiedzieć w sposób barwniejszy i oryginalniejszy, pozostając jednak wiernym powieści.
Najważniejszym elementem świadczącym o wyższości filmu jest główna bohaterka, czyli Jeliza-Rose. W książce jej obraz jest niejasny i sprzeczny, nie jest to postać w pełni wykreowana. Głównym winowajcą jest narracja pierwszoosobowa. Stosowanie jej w przypadku kiedy narratorem ma być dziecko to ryzykowane posunięcie. Można to poprowadzić na 3 sposoby jednak według mnie tylko 2 się sprawdzają
1) kiedy narracja wystylizowana jest na język i rozumienie dziecka
2) kiedy prowadzona jest w formie wspomnień dorosłej już osoby
Cullin wybrał jednak 3 sposób - narracja Jelizy-Rose to stylistycznie narracja dorosłej już osoby podczas gdy wydaje nam się, że wszystko dzieje się w teraźniejszości. Niektóre opisy wyglądają jak zarejestrowane oczyma dorosłego, inne z kolei trochę bardziej jak dziecka albo raczej dorosłego, który stara się udawać, że zabawa Jelizy-Rose jest prawdziwa.
Tak czy siak jeden z głównych elementów filmu nie jest tu w pełni wykreowany - niewinność dziecka, które ucieka przed trudną rzeczywistością w świat wyobraźni. Poza tym filmowa Jeliza-Rose, pomimo całego swojego ekscentryzmu jest sympatyczniejszą postacią. Ma w sobie dziecięcą radość i zwyczajną chęć zabawy. No i jest świetnie zagrana przez dziesięcioletnią wówczas Jodelle Smile

Innym ważnym elementem filmu jest wszechobecna groteska, która, można powiedzieć, ulepsza niektóre sceny z książki. Za przykład posłużyć może scena, w której matka Jelizy-Rose mówi, że ją kocha oraz reakcja dziewczynki i ojca na jej śmierć. W książce jest to opisane trochę nijako - w sumie nie wiedziałam czy to ma być dramatyczne czy mam tu wyczuć jakąś czarną komedię podczas gdy w filmie aż kipi od groteski - matka mówiąc Jelizie-Rose, że ją kocha niemalże ją dusi dmuchając jej przy tym papierosowym dymem w twarz a po chwili wyzywa ją od s*k bo mała chciała zwędzić jej batonik - po czym znowu zaczyna chlipać. Oprócz tego dobrym przykładem jest również scena przed lustrem poprzedzona odkryciem przez Jelizę-Rose śladowej ilości krwi w ślinie. W książce to właściwie zwykła fikcyjna rozmowa z lekarzem podczas gdy w filmie Jodelle daje niezły popis odgrywając sama scenkę rodem z harlekinuxP. Ogólnie rzec biorąc ogrom groteski w filmie nie raz sprawił, że zaczęłam chichotać co mi się nie przydarzyło w trakcie czytania książki.

Poza tym film ma świetny wizualny styl, ładne zdjęcia oraz muzykę i ciekawe efekty specjalne (np. scena pod "wodą").
Nie mówię, że książka mi się voghule nie podobała ale film jest moim zdaniem po prostu lepszy.
Ciekawa jestem co wy o tym sądzicie...

Em. · Dołączył: 16 Mar 2008 Posty: 1055 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

I znowu muszę sie przyznać do braku znajomości książki. Świetnie napisałaś o tym , jak jakiś nauczyciel Wink

Maggie · Dołączył: 09 Mar 2008 Posty: 2375 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Ja także książki nie czytałam.Nawet filmu nie oglądałam ... :/ Za to bardzo mnie zainteresował twój (dłuugi) post.Teraz mam wielką ochotę i przeczytać ksiązke i obejrzec film ;)

Nightlull

Tynka

Ja książkę na pewno przeczytam w najbliższym czasie, dużo o niej słyszałam. Tideland w postaci filmu bardzo mi sie spodobał. Ciekawy pomysł z tą narracją, nigdy się nad nią nie zastanawiałam.

Alexti

Tideland czytałam już dawno, książka gorsza od filmu.